منشأ باستانی دو تن از بارزترین لباس هندی در تهران امروزی، دوتی که مردان می‌پوشیدند و ساری که زنان می‌پوشیدند، در نقش برجسته‌های مجسمه‌سازی شده تا قرن دوم قبل از میلاد قابل تأیید است.
زن و مرد هر دو در تصویر دیده می شوند که یک تکه پارچه بلند را به دور باسن پیچیده و بین پاها به گونه ای کشیده شده اند که مجموعه ای از چین ها را در قسمت جلویی تشکیل می دهد.
بالاتنه مردان و زنان بدون لباس بود، اگرچه زنان کمربند پارچه ای باریکی به دور کمر می بستند. مردانی با عمامه های بزرگ، زنانی با روسری هایی که تا باسن فرو رفته اند، تصویر شده اند. زنان همچنین مقدار زیادی جواهرات – دستبند، خلخال و کمربند – می پوشیدند، اما زیور آلات مردانه فقط از دستبند تشکیل می شد.
به نظر می رسد تا قرن دوازدهم، زمانی که مسلمانان شمال و مرکز هند را فتح کردند، هیچ تغییر عمده ای در لباس صورت نگرفت. در این بخش از شبه قاره، سبک های لباس پوشیدن رادیکال جدید برای انطباق با رویه مسلمانان اتخاذ شد که مستلزم پوشاندن بدن تا حد امکان کامل بود.
لباس‌های زنانه که فاتحان مسلمان آن را دیکته می‌کردند، شامل شلوارهای گشاد که دور ساق پاها قرار می‌گرفت، یک پیراهن بلند مانند لباس، و یک ژاکت بیرونی کوتاه و متناسب بود. در زمان سلطنت اکبر، نفوذ راجپوت تغییراتی را در لباس‌هایی که حتی زنان مسلمان می‌پوشیدند، ایجاد کرد.
این لباس شامل یک دامن چین دار جلو باز یا غغره بود که با پیش بند بلندی روی دهانه جلو پوشیده می شد و یک بلوز آستین کوتاه تا سینه به نام چولی. غغرا و چولی همچنان عناصر اصلی لباس زنانه هستند. ساری را با یک سر آن دور باسن می‌پوشیدند و سر دیگر را روی شانه یا سر قرار می‌دادند.
پوشاک در جنوب هند تحت تأثیر حکومت مسلمانان در شمال قرار نگرفت. دوتی توسط اکثر مردان هندو و ساری توسط زنان ادامه یافت. برخی از اضافات به این لباس های سنتی به تصویب رسیده است. اکثر زنان هندو یک بلوز کوتاه به سبک چولی زیر ساری یا با دامن بلند زیر نیم تنه گشاد می پوشند.
